Mijn "oude" oma

We noemden haar "oude" oma, in tegenstelling tot de krachtige, vitale vrouw
die de moeder van mijn vader tot op hoge leeftijd was. De dood van "oude"
oma verhinderde dat ik haar beter leerde kennen. Maar ik herinner me haar
huis zo goed; het huis met de achterkamer waarin ze op lome zomermiddagen op
bed lag, haast onttrokken aan het oog, wegkwijnend aan een mysterieuze
ziekte. In de tuin vóór het huis lagen grijze en witte kiezelstenen en de
viooltjes in de bloembakken hadden merkwaardigerwijs dezelfde kleuren als de
borduurzijde waarmee tante A., oma's dochter, de theemuts borduurde:
maisgeel, mauve, paars. Op foto's uit mama's trouwreceptie-album zie ik
oma's werkelijke gestalte en voorkomen: die van een oude dame met het haar
samengebonden boven op het hoofd, gekleed in een zwarte, ouwelijke jurk die
valt tot op de kuiten. Oma was er nog getuige van hoe ik, wankelend, mijn
eerste stapjes zette, maar het blijft een raadsel hoe ze mij, haar
kleindochter, in de tedere mantel van haar liefde gehuld zou hebben als zij
in latere jaren aan mijn zijde zou hebben gestaan. Haar naam echter,
Catharina, draag ik de toekomst in, de naam die mijn moeder ontleende aan
oma's doopnaam.
Oma's graf is op het oude kerkhof aan de St. Josephstraat in Tilburg.