Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)

De zelfgemaakte poppen met de vertederende, lieflijke uitdrukking op de
gezichtjes heeft ze weggeschonken, gegeven aan kinderen die haar niet
kennen, kinderen van de naburige crèche, van wie ze de overgrootmoeder zou
kunnen zijn, maar ze is geen overgrootmoeder, want ze heeft nooit een kind
het leven geschonken.
Ze haakt nu geen poppen meer; ze haakt of breit in het geheel niet meer,
want de oude ogen hebben hun levenslange werk nagenoeg gestaakt. Van de
zwarte, pluchen hond, die ze eens, lang geleden won in een loterij en die ze
"Moriaantje" noemde, kan ze echter geen afstand doen.
Voor haar 86ste verjaardag heeft ze om gerbera's gevraagd: gele, rode of
oranje gerbera's met wat groen ertussen en in de winkel laat ik op het
begeleidende kaartje schrijven, in levensgrote blokletters: "Lieve mevrouw
S., een cadeautje voor uw verjaardag, van uw trouwe vrijwilligster Ineke"
Op de dag van haar verjaardag ben ik haar enige bezoekster. Mevrouw draagt,
wellicht als "verkapt", "onopvallend" bewijs van dankbaarheid, het zwarte
shirtje dat ik haar schonk met daarop een goudkleurig medaillon.
Hoewel met recht en reden haar aanklacht tegen haar lot en leven zonder
einde kan zijn, spaart zij mij zonder aanleiding of noodzaak en tracht ze
onze samenkomsten gezellig te maken met appelsap, thee, bonbons en koekjes