KERMISIMPRESSIE 2009

Het is vandaag de laatste dag van het grote evenement dat de bevolking ieder
jaar weer in haar ban houdt. We stappen uit op  het station en naderen de
Heuvel. Een stoet van mensen is met ons op weg en in de verte zien we de
halve cirkel van het reuzenrad al, gedeeltelijk bedekt door bosschages en
bomen. Van dichterbij zijn de schuitjes zichtbaar die een zo weidse en
panoramische blik bieden over de stad. Een wirwar van mensen flaneert langs
de attracties. Op het terrasje koestert een kind een gestreept
speelgoedtijgertje, de buit van het gokken en we hebben vandaar uitzicht op
een soort spookhuis met een boom ervoor die vervormd is tot magische
gestalte en die met haar bewegende takken en grimassende mond mensen lokt om
het griezelige domein achter haar te betreden en te verkennen. Aan de
overkant lokken de schuitjes van een soort rups die haar passagiers door een
sneeuwlandschap voert en, heel toepasselijk, de naam "snow" draagt. We
drinken thee en sprite en kijken naar het publiek op het plein: jong en oud,
dik en dun; vaders, moeders, kinderen, stelletjes en vrijgezellen, mensen in
rolstoelen, baby's in kinderwagens. Mijn vriendin laat zich de hand lezen en
de toekomst voorspellen: een relatie zal er niet inzitten, maar voor het
overige is de voorspelling toch wel raak. Een oude mevrouw naast me op het
terrasje, van onduidelijke herkomst en bestemming, wellicht vereenzaamd en
misschien ook het slachtoffer van de vervloeking van het "individualisme"
heeft zichzelf op poffertjes getrakteerd en een brutale wesp wil meesnoepen
van de lekkernij. Het is de laatste dag vandaag waarop de Tilburgers kunnen
genieten van een en ander, maar zij schijnen er geen genoeg van te kunnen
krijgen.