Een mislukte sollicitatie (I)

Mijn eerste (en laatste) dag in het Restaurant/Uit vrees voor een
Huishoudelijk Debacle

De straten rondom het gigantische complex van het Zorgcentrum dragen namen
van kleuren, zoals "vermiljoen" of "indigo".
Ik nader het witte gebouw met de vele ramen waarachter de appartementen van
de bejaarden schuilgaan.
Mijn toekomstige begeleider staat al op me te wachten bij de Receptie. Ik
geef hem een hand en hij voert me naar een tafeltje in het "restaurant",
waaraan al een mevrouw met een zeer breekbare, fragiele gestalte heeft
plaatsgenomen en een honderdtwee-jarige dame die waarschijnlijk op grond van
uitzonderlijke levenskracht of misschien een ongevoeligheid voor of
bestendigheid tegen of zelfs een ontbreken van rampzalige omstandigheden in
haar leven deze mijlpaal heeft bereikt.
Wegens mijn eerdere, bepaald eclatante mislukkingen in het huishouden vraag
ik uit voorzorg waaruit mijn taken zullen bestaan en mijn begeleider drukt
me op het hart de glazen, gevuld met jus d'orange, port, Campari of wat dies
meer zij, toch vooral bij het steeltje te hanteren en op een dienblaadje te
plaatsen. Een vage vrees dient zich bij me aan met dienblad en al te
struikelen en neer te donderen voor de voeten van de elitaire ouderen, die
her en der, maar vooral bij de grote ramen, de tafeltjes bezetten. Een
blonde mevrouw, die kennelijk met talloze schoonheidsbehandelingen de
ongenadige tijd tevergeefs heeft proberen stop te zetten en bij wie een
degelijke beha niet meer schijnt te helpen tegen haar hangborsten die
vooruitsteken als een overhangend plateau boven een onstuimige zee, vuurt
meteen maar drie vragen op me af: "Hebt u een man en hebt u een baan en een
auto?". Dit is overdonderend en totaal onverwacht en bij ontstentenis van
genoemde artikelen c.q. attributen weet ik geen antwoord en zit ik er
lamgeslagen en verbijsterd bij als een pias, als een dummy, terwijl
verontrustende gedachten opeens mijn brein bezetten aan mijn totaal
tekortschietende c.q. niet bestaande "pensioenvoorziening" en de
onmogelijkheid ooit een dergelijke elitaire "tempel der ouderdom" te bewonen
waar ik momenteel word geacht de drankjes te serveren als een koelie, zonder
enige vorm van salaris. En ik vermoed, op grond van eerdere ervaringen dat
mijn stilzwijgen mij meteen al zal tekenen tot een vreemde te midden van
hen, die nu uitbundig beginnen te converseren over hun carrière, juwelen en
bankrekeningen. Dus besluit ik nu maar enige, alom gewenste, sociale
vaardigheden in de praktijk te brengen en ik richt me tot de oude mevrouw,
die naar eigen zeggen tweetalig is opgevoed, met een rijmpje:
"lemon tree, very pretty and the lemon flower is sweet, but the fruit of the
poor lemon is impossible to eat" Dit valt kennelijk in goede aarde en ons
gesprek komt op de voor- en nadelen van de citroen en haar
gebruiksmogelijkheden. Ik probeer mijn mondhoeken omhoog te trekken maar de
glimlach wil niet verschijnen en bezorgd overweeg ik dat het parool toch
altijd is: "smile, smile, smile!" en dat ik daaraan vermoedelijk toch moet
beantwoorden op straffe van "ontslag"
Maar hoe dan ook, vóór ik de fatale woorden hoor uitspreken die al zo vaak
gevallen zijn: "Het spijt ons, maar u kunt hier niet blijven", neem ik zelf
het heft in handen en verklaar: "Het spijt me, maar ik wil hier niet
blijven".