Aan mijn onbereikbare Geliefde

In alle seizoenen ben ik naar je toe gegaan, als vogels hun nesten bouwden
in de hoge bomen bij je huis en hun kleintjes
voorzagen van het voer, als de rode rozen van de zomer je tuintje
verfraaiden, als het groen van de bomen reeds verlevendigd werd door enkele
gele bladeren.

En je zat vóór me: je mooie, bijna symmetrische, klassieke gezicht werd half
verlicht door de zon en je wangen met de baardstoppels, die ik eens mocht
strelen kwamen uit boven de boord van je antracietgrijze trui.

Ik beschouwde je als mijn Onbereikbare Geliefde en vaak speelde een oud,
Duits, melancholiek wijsje door mijn brein:
"Reich mir zum Abschied noch einmal die Hände: schön war das Märchen, jetzt
ist es zu Ende".

Maar het was nog niet van toepassing: nog niet, nog niet.

Nog altijd stond daar de fauteuil met lichtblauwe bekleding: "mijn stoel",
waarin ik tegenover je zat en mijn tranen en woorden op je afvuurde: nog
altijd, nog altijd.