Een mislukte sollicitatie (2)

Bij de halte aan het station ben ik op de bus gestapt en ik verzoek de
chauffeur mij te waarschuwen als we bij het zwembad zijn. De bus hobbelt
voort en bereikt de uitgestrekte contreien van wat een voorstad is geworden:
"De Reeshof"; een stad die aan de stad is gebouwd.
Kraaien stappen parmantig heen en weer op het grasveld vlakbij de
Heyhoefpromenade, een winkelcentrum, opgetrokken uit bruinrode baksteen, dat
zich, merkwaardig geïsoleerd van haar groene omgeving, uitstrekt als een
trechtervormige lange gang die winkels herbergt en appartementen, vlakbij
het sportcomplex dat modern is vormgegeven met sculpturen en blauwe,
kronkelige buizenstelsels, kennelijk als versiering bedoeld.
Hier heb ik een afspraak met een meneer die een begeleidster zoekt voor zijn
zevenentachtigjarige moeder. Hij voert me naar een modern appartement,
gesitueerd boven de winkelgalerij.
Binnen aangekomen ontmoet ik mevrouw, zijn moeder, die met een hoekig en
onelegant lichaam, gekleed in een flessengroene jurk met witte
bloemmotieven, diep is weggezonken in een fauteuil en die vol vertrouwen
glimlacht naar zoon en schoondochter die mij kritisch monsteren bij deze
sollicitatie: ben ik de persoon aan wie zij de oude mevrouw zouden kunnen
toevertrouwen?
De hulpmiddelen als een rollator en wandelstok zijn binnen handbereik en de
parafernalia die hoogstwaarschijnlijk haar lange leven vergezeld hebben,
omringen haar nog: een schilderij met een afbeelding van vrolijk lachende
kinderen, een kastje met glazen siervoorwerpjes, en meer, dat echter
grotendeels aan mijn blik ontgaat wegens de vluchtigheid van de
ontmoeting.
Ondanks alles is mijn mogelijke toekomstige werkgever mild en vriendelijk en
kan hij zich bij voorbaat al goed voorstellen dat het voor mij wel heel
moeilijk en bezwaarlijk zal zijn het oude, zware, vervallen lichaam van zijn
moeder op te takelen, te hanteren en te behoeden voor ongelukken.
Om andere redenen dan hij bij bij veronderstelt aanwezig te zijn, voel ik
niets voor een als het ware plaatsvervangende lijdensgeschiedenis, voor een
herhaling van de weg die ik reeds aflegde met mijn eigen moeder: getuige te
moeten zijn, zoals bij haar, van een steeds verdergaande aftakeling langs
het hellende vlak van haar gezondheid, eindigend in het onvermijdelijke.