Jeugd en uiteindelijke vriendschap

Het was in de tijd dat hij nog de plusfours droeg en de lange kousen: het
was in die verre, voorbije tijd vóór de grote oorlog, vóór de Wereldbrand, die onze continenten in haar ban hield en bijna verscheurde en verwoestte.
Hij wist dat Vader dáár was, in de "donkere" kamer achter de serre: hij wist
dat zich daar dat duistere afspeelde, dat hij nog niet kon duiden. Hij zag
de kaarsen branden die een geheimzinnige gebeurtenis inluidden die zijn
broer bevestigde op die dag waarop hij hem van school kwam halen: "Vader is
gestorven".

Hij had zich niet gehecht. Moeder zou voortleven aan de "zijde" van de
etherische schim van de ijle, ongrijpbare herinnering: haar zoon werd
zelfstandig en doorkruiste de stad en sprak de mannen aan die de taal
spraken die geschikt is voor de meest tedere liefdeswoorden, maar die
misbruikt is voor de meest brute en onmenselijke commando's: dat wist hij
toen nog niet.

In zijn latere leven bereisde hij de wereld; het afscheidnemen verwerd hem
tot een gewoonte, maar in zijn krachtige geest
leefden altijd, altijd, degenen van wie hij onafscheidelijk bleef.

Hij werd de beste vriend die ik gekend heb; hij werd mijn enige vriend.