Het
chagrijnige peloton der medici
De medici treden niet aan
en rukken niet uit als een blijmoedig gestemd peloton
dat de mensheid van haar kwalen en droefenis zal
bevrijden, zoals de naar hen genoemde marsmuziek met
haar strijdlustig militarisme ten onrechte suggereert.
Bij mijn laatste bezoek aan de weledelgeleerde heer,
mijn huisarts, zat hij zenuwachtig achter zijn computer,
overspannen door de stroom van slachtoffers en
gedupeerden die onophoudelijk zijn wacht- en
spreekkamers bevolkt.
De psychiaters zijn een
geval apart. Zij loeren en gluren vanuit de ivoren
torens van hun voyeurisme en beroepsdeformaties, altijd
bereid een la vol etiketten open te trekken of ten
onrechte een brevet van levenslang onvermogen uit te
delen.
Een uitzondering vormt Dr.
X., de arts van het UWV. Met zijn charisma schijnt hij
in zijn persoon de gehele Christelijke, Boeddhistische
en Bahaïstische tradities en wat dies meer zij te
verenigen. Een seconde met hem volstaat om de totale
jarenlange verwaarlozing door andere personen goed te
maken. Een chique colbert en elegante vulpen getuigen
van zijn standing als neuroloog. Alleen al deze
artikelen zouden zijn cliënten een jaarsalaris kosten.
Zoveel hoofden, zoveel
zinnen, ook bij de medici, maar over het algemeen is het
een illusie te geloven in het goede humeur van deze
dames en heren.
|