Een Kerstavond in het gezelschap van een poedel

Juist toen ik op Kerstavond, als mensen hun saamhorigheid vieren rond een
Kerstboom, uit het raam keek zag ik mevrouw voortschuifelen door de
restanten van de grijswitte sneeuw die eerder de wereld overladen had, in
het gezelschap van een poedel, waarvan zij wel zielsveel moest houden. Zijn
kameraad en mede-poedel, die ik eerder wèl gesignaleerd had, was kennelijk
overleden, want deze had klaarblijkelijk door geen andere omstandigheid dan
de dood verstek laten gaan bij de welhaast nachtelijke wandeling die de dame
en haar hond nu samen volvoerden door het mistroostige sneeuwlandschap.
De menselijke eenzaamheid kan ver gaan en afmetingen aannemen die de
draagkracht haast overschrijden, maar de poedel met de lichtbruine,
krullerige vacht en de kwetsbare pootjes die hem nauwelijks konden dragen en
die rilden in de vrieskou van de late decemberavond was mevrouw's
kostbaarste bezit en ze had alles voor hem over. Door zijn aanwezigheid in
haar overigens verwoeste en ongeveer tot stilstand gekomen leven werden
niettemin de scherpste kanten van haar grondeloze eenzaamheid afgeslepen.