Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)
Na de verhuizing

Nooit meer zal ik de geur van de muffe gangen opsnuiven van het "oude"
Zorgcentrum, waar een enkel gedateerd en waardeloos schilderij aan de muur
hing, of de langwerpige tafel zien waaraan een Indonesische mevrouw niet
uitgepraat raakte tegenover haar medebewoners over het zonlicht dat haar
jeugd heeft overspoeld in het verre, tropische land achter de horizon. Het
gebouw van het "oude" Zorgcentrum zal tegen de grond gaan en vervangen gaan
worden door twee massieve, moderne woontorens.
Het decor zal veranderen, mijn route zal verlegd, anders worden als de
verhuizing, waartegen mijn protégee zo heeft opgezien, een feit zal zijn: ik
moet koers zetten naar het "nieuwe" Zorgcentrum, dat oprijst als een kolos
met grijswitte muren en zwarte ramen, waarachter de appartementen van de
bejaarde bewoners schuilgaan.
Ik vind mevrouw terug in een chique, moderne kamer met fantastisch uitzicht
op een park met ronde vijver, omringd door geboomte, en met laminaat
vloerbedekking en wijnrode gordijnen. De koperen siervoorwerpen, mij van
eerdere bezoeken bekend, in de vorm van langpotige vogels, wellicht
sperwers, tooien de vensterbank en Moriaantje, mevrouw's zwarte knuffeldier,
houdt nu in de gang de wacht.
Mevrouw is niet tevreden. Een en ander heeft teveel van haar gevergd en ze
kan niet tot rust komen.
We gaan stapvoets op verkenningstocht in de nieuwe omgeving en we schuifelen
over de lange gang: mevrouw strompelt voort achter haar rollator.
Ze is die morgen wankelend uit bed gekomen; ze tuimelde bijna voorover door
de kamer en vandaag speelden de hartklachten weer op: in haar angstdroom
heeft ze het lijk zien bungelen aan een boom van de neef die "eruit gestapt"
is om onbekende redenen. Mevrouw wilde de dokter niet ontbieden; de klachten
waren naar haar mening te vanzelfsprekend.

Ik heb haar "lief" willen noemen en ik sprak het uit: "Ik vind u een lieve
mevrouw....". Maar aan zulke "flauwekul" had ze geen boodschap: zoiets was
in haar tijd kennelijk niet gebruikelijk. "Noem me liever een lelijke
mevrouw" repliceerde ze:  en daar moest ik het mee doen.