Herinneringen aan de vertedering

Op mijn heenreis naar het naburige dorp passeerde ik een hoog oprijzende
molen met gladde, witte muren waarop spookachtig licht viel uit vele
schijnwerpers.
Ik ging op bezoek bij mijn klasgenote van de lagere school, die de nonnen al
evenmin op handen had kunnen dragen, en die, zoals ik mij herinner, op de voorste bank zat, in de Gouverneurslaan woonde in een hoekhuis en vaak speelde met make-up-spulletjes zoals een kammetje, een borsteltje, mascara, lipstick en wat dies meer zij.
De moeder van mijn vriendin was overleden, drie jaar na die van mij, en mijn
ex-klasgenote wilde diens nagelaten kleding aan mij verkopen.
Het vertrek waarin ik arriveerde was op een merkwaardige manier volgestouwd
met meubilair, maar er heerste toch een grote leegte; het hart en de ziel
ontbraken eraan omdat de moeder, schoonmoeder en grootmoeder niet meer
leefde.
Uit heel de houding van mijn vriendin sprak de treurnis die de transactie
begeleidde: de armzalige nachtjaponnen lagen op tafel als stilzwijgende
reminiscenties aan ziekte, aan leed, aan ouderdom en aftakeling. In een
chique tas van een damesmodezaak bevonden zich nog schoenen, sommige pas
aangeschaft; stille getuigen van misschien wel de laatste aankoop van de
bejaarde moeder. Er was ook een zwarte winterjas bij die nu nooit meer het
kwetsbare lichaam van de oude mevrouw zou kunnen beschutten tegen winterkou.
Het luttele bedrag dat ik neertelde voor de kleding stelde niets voor, kon
nooit meer een, zij het materieel, tegenwicht vormen tegen het
onherroepelijke verlies.
Wat resteerde was slechts de armzalige kledij, herinnering aan een eens
geleefd leven, flauw afschijnsel van de persoonlijkheid van een tedere,
liefhebbende moeder.