Het werk van Mariannes handen

Wij leerden de goede, trouwe en nijvere Marianne op toevallige wijze kennen en ze zou gedurende 20 jaar onze woning schoonhouden, alsof het het Eerste Gebod was of de Categorische Imperatief dat iedere bacil en ieder spinnenweb uit de verste uithoeken van ons huis verdreven werden.

Mijn ouderlijk huis vormde Mariannes "tweede thuis"; zij tooide en versierde het met aandoenlijke frutsels en fratsels: een schemerlampje, een klokje, meegebracht uit Oostenrijk, een beeldje van een hond.

Als een liefdevol poppenmoedertje voorzag ze me bovendien van een hele garderobe.
In haar platte Goirlese dialect sprak Marianne de woorden uit van vriendschap en solidariteit met onze familie en toen haar enige zoon verongelukte waren wij het die haar omarmden en bemoedigden.

Mariannes huishoudelijke carrière kwam plotseling ten einde door een formidabele, brute botsing met een vuilcontainer in het souterrain, waardoor zij haar pols brak.