Opnieuw naar de velden des doods/Het Crematorium revisited

Opnieuw ben ik naar de gebouwen en naar de weiden gegaan, waar ik eens de
liefsten heb moeten afgeven, heb moeten overgeven aan vuur en aan aarde.
De zalen zijn mij nu bekend; ze zijn opgesierd met parafernalia die
bezwaarlijk kunnen dienen om het leed te verzachten.
Er zijn velen komen opdagen voor de lezing over rouwverwerking en ik neem
plaats aan een tafel, waaraan reeds een mevrouw met kortgeknipt grijs haar
heeft aangeschoven, dat op merkwaardige wijze uitmondt in een vlecht.
Later, in de aula, voel ik me wegzinken als een waterdruppel in een oceaan
te midden van de menigte en huil ik, onopgemerkt, een bescheiden traantje
dat als het ware een restant vormt van het grotere, voorbije leed, eens
doorleefd.
Symmetrische rijen van elegante ui-vormige lampen sieren het plafond en
storten hun heldere, witte licht uit over blonde, donkerblonde, grijze en
kale hoofden. Gezien de grote opkomst die de zaal tot de rand toe vult,
hebben dood en verdoemenis kennelijk rondgewaard als te doen gebruikelijk en
de spreekster van de avond, een zestigjarige dame aan wie het leven niet
onopgemerkt voorbij is gegaan, brengt haar betoog met veel gevoel voor
drama, gesticulerend met weidse gebaren en zij strooit wijze woorden en
raadgevingen als confetti uit over haar toehoorders. Ze oogst een
overweldigend applaus en een boeket van oranje bloemen als dank.
Buiten het gebouw is de nacht neergedaald over de weiden waar mijn geliefden
voor altijd rusten en de gedachte bezielt me plotseling dat mijn bezoek aan
de lezing voor mij een soort "rite de passage" was, waarom weet ik
niet......