Een paar lullige, halfhoge, paarse leren laklaarsjes van de bedeling....

De bomen stonden er die dag nog kaal bij hoewel het leek of hun takken
omfloerst waren met de belofte van de ongetwijfeld naderende lente en zwarte
vogels, die nog niet het besluit hadden kunnen nemen een nest te gaan
bouwen, streken er klapwiekend in neer.
Vanuit het hoge raam van mijn appartement zag ik een jongeman aan komen
lopen met een wit, plastic tasje in de hand.
Toen ik de deur voor hem geopend had, zag ik meteen dat hij een lookalike of
zelfs alter ego van Guus Meeuwis was, zó weggestapt uit het studentenleven
en met mokkabruine ogen, die, figuurlijk gesproken, nog enthousiast een
kennelijk zonnige toekomst tegemoet wensten te zien. Mijn girosaldo was
allang beneden Gebruikelijk Financieel Peil gedaald en ik had me aangemeld
voor een paar schoenen van de bedeling, of die althans te verkrijgen zouden
zijn via een organisatie waarvoor de genoemde jongeman zich liefdadig
inzette en hij had het een en ander in de aanbieding: allereerst een paar
lullige, halfhoge, lakleren paarse laarsjes die ik mocht aanpassen. Ik voelde me ongemakkelijk en opgelaten onder zijn blikken en merkte meteen al
dat het schoeisel mijn tenen in een klempositie drong, maar zei hem er niets
van. Een paar rode, vervallen, ballerina-achtige flatjes en een paar zwaar
uitgelopen zwarte mocassins stonden te wachten tot ik ze aan zou passen,
maar ik wilde van dit aanbod geheel afzien.
Toen mijn weldoener vertrokken was, bedankte ik hem niettemin in stilte en
de laarsjes waren bij nader inzien toch wel een geschikte aanwinst.