"Ein Denken an die Kinderzeit" (Hermann Hesse)

Als de schaduwen op de muur vallen en wervelende patronen vormen, komen de
herinneringen aan de oude tijd.
Er stond een berk voor het huis. Zij deed aan Russische winters denken. De
schoonheid van de wereld was gaaf, ongebroken en ongeschonden.
De zwart-wit-foto's uit die verre, vervlogen, voorbije tijd tonen ons
gezinnetje met een baby, een mollige baby met een lieflijk wit mutsje om het
bolle, welgedane hoofdje, wiens hulpeloze, stakerige beentjes uitkomen onder
het jurkje en rusten op mama's schoot. Mijn zus, van wie ik zoveel hou,
kijkt met de argeloze. onschuldige blik van een zuigeling de wereld in. En
heel de argeloze, naïeve onschuld van de jeugd wordt voor mij opgeroepen
door het feeërieke plaatje.
Vader kijkt op de foto met vertedering en zorgzaamheid in de richting van de
echtgenote en de meisjes.
Ik draag het korenblauwe jurkje met de pofmouwtjes dat ik mij herinner omdat
het knelde om mijn bovenarmen en ik zoek verlegen bescherming bij vader.
En daar is mama: nog zo jong, in de feestelijk-elegante jurk. De gehele
afbeelding doet merkwaardig-weldadig en op een vreemde manier troostend aan,
ondanks het grote verdriet.
Zo ligt onze kindertijd verborgen in de schaduwen, in de mist van een ver
verleden; een paradijs van onschuld, van liefde en lieflijkheid, waarnaar
wij slechts in de stille mijmering van onze gedachten kunnen terugkeren.