Zijn afscheid

"Ik kom naar je" had ze in haar gebrekkige Nederlands op de Kerstkaart
gekrabbeld. Twee maanden later, op een nog ijskoude maartdag, was het
tijdstip van onze ontmoeting aangebroken.
Spoedig bleek dat onze kameraadschap, die mijns inziens gedurende een
vriendschap van twintig jaar was opgebouwd, afgebroken was tot de grond,
zodat slechts een desolate ruïne ervan over was en spoedig bleek eveneens
waarvoor ze gekomen was. Ze liet er geen twijfel over bestaan dat ze gekomen
was om me de ellendige ziektegeschiedenis van wijlen haar man, die tot zijn
heengaan had geleid, uit de doeken te doen, vanaf de eerste, prille,
aarzelende schreden die de ziekte zette in het grotendeels nog gezonde
lichaam, die nog bestreden hadden kunnen worden met de middelen die daartoe
dienen, via een fase van wanhoop en vertwijfeling, tot de uiteindelijke,
martelende lijdensweg, die mijn "vriendin" tot in alle details beschreef.
Geen gruwelijk element werd vermeden in het verslag, dat, figuurlijk
gesproken, voortdenderde als een wagon over de rails van een eenmaal
aangelegde spoorbaan, zonder onderbreking, als een ongebreideld en
onstuitbaar eenrichtingsverkeer.
Zijn hartstochtelijke afscheid van deze wereld, van de werkelijkheid die hij
zozeer liefhad, van het zonlicht, van de vogels, van de bomen, vond voor de
man van mijn "vriendin" de meest geschikte vertolking in een lied met de
passage: "I'll give the flowers to the lovers".
Toen zijn benen hem nog nauwelijks konden dragen was hij nog naar de Heide
gestrompeld, ZIJN Regte Heide, vroeger decor voor zijn wandelingen met twee
ruige, zwartharige honden, ZIJN honden.
Zo moest hij afscheid nemen, zo wordt hij betreurd en hij rust voorgoed
onder de glanzend-zwarte grafsteen, niet op een dodenakker, maar in de tuin
van mijn "vriendin".