Een mislukte sollicitatie (4)

Op een dag struinde ik rond in een buurt die nog onvermoede
geheimzinnigheden voor mij verborg en belde ik aan op nummer eenenzeventig.
Mevrouw zit aan haar keukentafel in een grauwe, ongezellige flat en begint,
zodra ze een menselijk wezen ontwaart in de vorm van mijn persoon met het
uitstorten van jammerklachten.
De portretten in fotolijstjes op het salontafeltje tonen de gezichten van de
diep betreurde geliefden en vrienden en een van hen, wiens beeltenis
gemarkeerd wordt door een zilveren kruisje, was de laatste kameraad die
afscheid moest nemen, de trouwe vrijwilliger, die eveneens niet meer te
midden van de levenden is.
De tranen van mevrouw zijn gestold tot ijspegels die in de spelonken van
haar hart hangen.
Het verdriet wast alsmaar aan: de rivier van het verdriet zwelt maar aan en
is door geen enkele kunstmatige dam meer te stoppen.
(We hadden nog naar het paviljoen van Peerke Donders kunnen rijden met de
rolstoel of naar het graf van de zoon in Baarn kunnen gaan, maar mijn
diensten zijn voor mevrouw nietsbetekenend, als een zandkorrel in de Sahara
en dus tot mislukken
gedoemd. Ik moet haar achterlaten in een oceaan van ellende)