Herinnering aan Vader (vervolg)

Ver, verscholen in de tijd, ligt de herinnering aan de man die mijn Vader
was: mijn eerste leraar en mentor die goedwillend over mij waakte; met wie
ik op de foto sta: een fragiele baby in de armen en handen van Hem, die ik
later zo goed zou leren kennen.
Muziek begeleidde zijn leven: hij dook weg in romantische fantasieën die de
pijn om de zwakzinnige zoon, om de haat en pesterijen van de collega's,
nauwelijks konden vergoeden.
Door Vader maakte ik kennis met Mozart, Beethoven, Mendelssohn, Berlioz,
Schubert en Schumann; legendarische namen op kleurige platenhoezen met
Franstalige, Engelstalige en Duitstalige toelichtingen. (We zaten samen aan
tafel in de achterkamer van het goede oude "familiefort", mijn ouderlijk
huis, het hoekhuis dat sinds jaar en dag het domicilie was van onze familie,
en zodra het dunne naaldje van de pick-up het zwarte, glanzende, gegroefde
oppervlak van de langspeelplaat raakte, was er ineens: muziek! en de klanken
bestormden mijn innerlijk en veroverden het en ik begreep: ik was vijftien
jaar en ik begreep wat Beethoven mij wilde mededelen en een onstuimige
kracht nam bezit van mij, een wilde energie, waarmee ik mijn leven
tegemoet trad. Zo doordrong de muziek mijn wezen en maakte zij onlosmakelijk
deel uit van mijn turbulente puberteit.)

Vader bracht zijn moeizame morgens en middagen door op het gehate kantoor,
een kolos van roodbruine stenen in de S. straat, op de vlucht voor de
armoede, die hij gekend had en die hij mateloos vreesde.

Ik heb Vader moeten gadeslaan gedurende zijn laatste levensjaar, ik heb zijn
martelingen en grenzeloze kwellingen tijdens zijn verblijf in het
Verpleeghuis onder ogen moeten zien: ik heb zijn vermagerde, uitgemergelde
lichaam keer op keer in mijn armen genomen, op zijn verzoek, en om en om
gedraaid in het bed.

Ver is Vader nu: ver, achter de lichtende band van sterren, die onze aarde
omspant, en daar hoop ik hem ooit weer te ontmoeten