....en eens per jaar een Omelet

In het naburige dorp is er deze lente voor de roze, witte en gele bloesems,
in de tuinen van de villa's, kennelijk een "Beauty Contest" georganiseerd,
want het lijkt of ze zich uitsloven om elkaar met hun pracht en schoonheid
te overtreffen. In een restaurant met de weinig opzienbarende naam "Janssen
en Janssen" mag ik met twee andere dames, als dank voor mijn
vrijwilligerswerk van dat jaar, een consumptie gebruiken en ik kies voor een
omelet, die even later op drie sneden bruinbrood wordt opgediend.
Ik ben in het gezelschap van een dame (eens een florissante schoonheid) die
sinds onze vorige ontmoeting, een jaar geleden, door een gruwelijke ziekte
zozeer vermagerd is dat ze de proporties van een lantaarnpaal heeft
aangenomen en dat er diepe lijnen in haar gezicht gekerfd staan en van een
mevrouw die sinds jaar en dag de zuurstoffles, de katheter en de rollator
als onafscheidelijke maar ongewenste metgezellen met zich meevoert.
De smaakpapillen van de dames zijn niettemin verfijnd, zoals tegenwoordig
algemeen gangbaar en het gesprek komt op de crème brûlée en de salade
japonaise en hun bereidingswijze en het is alsof ik koeterwaals hoor
spreken, zozeer zijn mij de bereidingswijze en zelfs het bestaan van deze
gerechten onbekend en ik hoop maar dat mijn stilzwijgen mij niet euvel
geduid zal worden en mij tot een vreemde te midden van dit gezelschap zal
maken. Ook wasvoorschriften en schoonmaakadviezen vormen een geliefd
gespreksonderwerp van de dames.
Voor het huishouden is kennelijk eveneens een achtjarige Academische
Opleiding vereist, waarvan ik het diploma helaas niet bezit.