.....eens, na het verdriet/Toekomstvoorspelling

Achter de hoge flat aan de Sweelincklaan strekt zich een feeëriek park uit
waar herten ronddartelen en uitrusten en waar in dit voorjaar verliefde
stelletjes genieten van de zon, het water, van het groen en van hun liefde.
Daar, op een bankje, zaten wij, twee vrienden, naast elkaar en mijn tranen
stroomden terwijl een majestueus hert ons onverschillig aanstaarde vanachter
een hek en kennelijk, zoals ook voor de hand ligt, met minder moeite zijn
gewei torste dan ik mijn verdriet droeg.
Je keek me aan met je staalblauwe ogen, die de wereld gezien hebben en die
nooit meer zullen huilen.

Eens, over jaren misschien, zal ik de flat, het park, het water, de herten
en ons bankje weer zien, op een nieuwe morgen, op een nieuwe dag, een dag
waarvan ik de komst of het bestaan nu niet kan voorspellen, niet kan
bevroeden; en zal ik dan aan onze liefde denken als aan een ver souvenir dat
diep begraven ligt onder de lagen van de tijd, die alles vervlakt, maar die
ook alles verzacht en verzoet en doet vergeten?