Een mislukte sollicitatie (6)

Niet voor niets komt de dame die ik bezoek uit Den Haag: het is "mevrouw"
vóór en "mevrouw" ná in ons gesprek: "Wilt u een kopje koffie mevrouw"?
"Wilt u een stukje gebak?" Haar pontificale villa omringt haar als een
mantel van steen, marmer en pluche, die niet kan verwarmen. Het levenloze,
maar chique meubilair roept herinneringen op aan de echtgenoot, die er al
negentien jaar niet meer is. De stoelen, de tafel, het bureau worden omgeven
door een spookachtige leegte, door een luchtledige dat benauwt en verstikt.
Het lichaam van mevrouw is vervormd door reuma: ze strompelt voort op
onelegante schoenen: haar hulpeloze handen grijpen zich vast aan de stoel
als struisvogelklauwen. En een mededogen welt in mij op, een ongekend
mededogen om de vrouw, die moeder is en weduwe. Ze vraagt me haar
levensgeschiedenis te schrijven en ik kan het niet om mijzelf onduidelijke
redenen. Ik laat haar teleurgesteld achter in haar mantel van steen, marmer
en pluche.