Flierefluiten op de Baden Powelllaan

Ook Tilburg kan een allure van grootstedelijkheid bezitten in haar
buitenwijken en ook in Tilburg kan men gelukkig zijn. Het kan fijn zijn te
struinen door de herfstbladeren op de Baden Powelllaan of de eerste merel
van de lente, die zo kwetsbaar en ontroerend zijn lied ten hemel zendt en
die zich ergens achter de krakkemikkige bouwsels van het Paletplein
schuilhoudt, te beluisteren.
Daar zijn ook hoge flatgebouwen met grijs-witte of pastelblauwe muren en
zwarte, anonieme vensters waarachter het onbekende leven geleefd wordt. En
bij de bushalte, die de chauffeurs van "Veolia" aandoen zoals de bijen de
bonte bloemen in een welvoorziene tuin, kun je meestal wel babbelen met een
welwillende vijftigplusser die onbeschroomd zijn wel en wee prijsgeeft en je
een prettige dag wenst.
Ook in Tilburg kan men gelukkig zijn, zoals men ongelukkig kan zijn op het
Spui of op het Rokin, in de Randstedelijke metropolen, die mijn geboortestad
zozeer in alles lijken te overvleugelen.