Als het nog meevalt op de longfunctie-afdeling

Men hoeft gelukkig meestal niet af te wachten dat men op de afdeling
Longfunctie van het St. Elisabeth-Ziekenhuis gevierendeeld wordt of de
duimschroeven krijgt aangelegd. Er zijn onderzoeksafdelingen van hetzelfde
medisch bolwerk die bezocht worden door ongelukkigen en gedupeerden voor wie
de gang daar naar toe welhaast tot een gewoonte is geworden en voor wie het
minder vanzelfsprekend is dat men er ongeschonden vanaf komt. Zijn laatste
adem hoeft men dus doorgaans op de longafdeling niet uit te blazen maar men
wordt wel verzocht te ademen door plastic slangen die gekoppeld zijn aan
computerschermen waarop men het resultaat van zijn inspanningen kan aflezen,
dat weergegeven wordt in keurige curves en grafieken. Als het goed is ziet
men dan even later zijn vlekkeloos schone longen afgebeeld op de röntgenfoto
achter het bureau van de longarts, in grijstinten, als twee langwerpige
kwabben waar de witte strepen van de ribben doorheen schemeren en als het
ware in tweeën gedeeld door de slokdarm, die, verticaal en eveneens wit,
haar weg naar de maag zoekt.
Het is moeilijk te begrijpen hoe men de arts geleerd heeft (in de cursus
communicatieve vaardigheden?) op de universiteit mensen op een dergelijke
manier af te schepen als mij ten deel valt, maar anderzijds rinkelt
voortdurend zijn telefoon en vang ik woorden op als "tumor" en "obstructie".
Gelukkigerwijs mag ik met een gunstiger diagnose het "medisch bolwerk"
verlaten.