INHOUD BROECKX
HOME
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
AUDIO
SPECIAAL
KUNST

Print deze Pagina

 

 

Acrobatische toeren en "Medische Muesli" in het St. E. Ziekenhuis te Tilburg

In de tijd dat de "voetbalgekte" de wereld overspoelde en je ook in Tilburg
her en der personen met hoge oranje hoeden kon signaleren en toen hier en
daar tussen de huizen de oranje vlaggetjes wapperden, werd appèl voor mij
geblazen en moest ik opdraven voor een maagonderzoek in het St.E.
Ziekenhuis.

Ik ben ruim op tijd aanwezig op de geheel vernieuwde Röntgenafdeling waar ik
plaatsneem op een bank met prachtige skai of plastic lichtblauwe bekleding.
Een gedeelte van de wachtkamer is afgeschermd door een elegante glazen of
kunststof balustrade en op de wand prijken afbeeldingen van als het ware
uitvergrote rode en donkerblauwe rozen met aan de buitenste van de
ineengestrengelde bladeren een enkele dauwdruppel (Zal dit tafereel het
humeur van de wachtenden op kunnen fleuren?)
Hoe dit ook zij, zij worden een voor een opgeroepen de kleine kleedkamertjes
aan de gang binnen te gaan en komen daaruit na korte of langere tijd weer te
voorschijn, al dan niet met verbeten mond of met tranen in de ogen.
Als het mijn beurt is kleed ik me om in een soort lichtgroene jurk en houd
daaronder mijn zwarte kniekousen aan. Deze "uitrusting" moet wel een
potsierlijke indruk maken en ik mompel bij binnenkomst in de
onderzoekskamer: "Hier is het spook van de opera", maar te zacht om te
worden verstaan en van hilariteit is hoe dan ook geen sprake bij de knorrige
arts, die het onderzoek vandaag voor het eerst schijnt uit te voeren of bij
zijn assistentes, ook niet als ik na het inslikken van een soort "medische
muesli" en een melkachtige vloeistof, eveneens voor medische doeleinden
ontworpen, in de lichtgroene "jurk" en met de zwarte kniekousen aan in
allerlei standen en onmogelijke houdingen moet plaatsnemen op een bed, dat
als het ware "omarmd" wordt door de röntgenapparatuur, die boven mijn hoofd
en naast mijn lichaam heen en weer beweegt en rondcirkelt om alles goed in
kaart te brengen.
De arts die de "voorstelling" ergens achter een glazen wand "regisseert"
vraagt mij op gezette tijden de "melk" waarvan ik een grote slok heb moeten
nemen door te slikken en mijn adem in te houden. Alles moet precies op het
juiste moment gebeuren aangezien de vloeistof anders niet te bestemder
plaatse is hetgeen een mislukking van het onderzoek betekent. Ik vraag me af
wat het verschil is tussen magen onderzoeken, beton storten en heggen
snoeien.
Na afloop geef ik de humeurige medicus toch maar een hand. Hij heeft aan mij
mijns inziens een willig en voorbeeldig onderzoeksobject gehad en kan zijn
bankafschrift met optimisme tegemoetzien.
Ik mag mijn huisarts twee dagen later bellen. Als ik om half elf bel hoor ik
eerst de melodie van "Eine kleine Nachtmusik", vervormd tot een
nietszeggende riedel voor telefonische doeleinden. Dan de stem van de
assistente: "De uitslag is inderdaad binnen, maar belt u om half twee terug,
de dokter heeft het nog niet bekeken" Om half twee: weer de "Nachtmusik" en
dan de stem van de arts: "U heeft een kleine maagbreuk" Alea jacta est: daar
kan ik het mee doen.