Schamel bezit/om de aandoenlijkheid

Het waren haar lievelingsboeken: een boek met "cocktails"; badinerende
stukjes die vooral ook over het huishouden gaan en wat daarbij zoal komt
kijken en een boek met Franse recepten van Heleen Halverhout. Het waren de
boeken van mijn overleden moeder en ach, als ik hun bladzijden zo opsla,
dringen de tranen achter mijn ogen: hoe ging ze op in het huishouden, HAAR
huishouden, HAAR gezinnetje met man en kinderen dat ze als jonge vrouw zo
gewenst had en hoe verstoorden catastrofes het beeld van idyllisch geluk dat
ze voor zichzelf geschapen had; de zoon, die zo gewenst was, bleek
zwakzinnig te zijn; een levenslang ongeluk, een wond die telkens weer
opengehaald werd tijdens de frequente bezoeken aan de inrichting. (Ze heeft
het ons, de meisjes, zo vaak verteld: hoe het jongentje, dat ons broertje
was het bureau van de huisarts vakkundig afruimde; de dokter had gezegd dat
er met hem niets aan de hand was; tot het tegendeel bewezen was)
En ach, ze was lief, ze was naïef, haar schamele bezit was niet veel waard,
is in een verhuisdoos te omvatten. Ze was
mijn moeder en een vloed van tranen stroomt, blijft stromen. Haar dochter
huilt, blijft huilen om de aandoenlijkheid, zieligheid, liefheid, om de
armzalige boekjes, om het tragische noodlot, om de onschuld, om de
kwetsbaarheid.
Vandaag zou ze haar 90ste verjaardag vieren. Nu kan ze niet meer lijden.