Goede buren?

Mijn tocht door de halve stad had me via de kapper naar de opticien gevoerd
en via de bibliotheek naar de broodjeszaak.
Bij mijn onvermijdelijke thuiskomst zocht ik grondig naar mijn sleutels, die
vergezeld waren van een kunstig geborduurd
monogram met de dooreengevlochten letters "I" en "B" en leegde mijn tas zo
ongeveer vóór de groene metalen voordeur: géén sleutels.
Emma ten Bikkel woonde nog steeds een etage boven die van mij en ik moest
een beroep doen op haar goedgunstigheid. Bij
haar komst in het appartementencomplex was zij in tranen geweest en nu trof
ik haar weer in een dergelijke toestand aan:
een fragiel vrouwtje, een meisje haast nog, overstelpt door leed van diverse
pluimages en herkomst, dat me een glas sinaasappelsap aanbood. Haar kamer
was méér dan armoedig en een blind zwart katje met witte pootjes, geheel
toepasselijk
vernoemd naar Stevie Wonder huppelde er rond. Aan de wand een foto uit
kennelijk gelukkiger tijd, waarvan heel de kwetsbaarheid en ongeschondenheid
van het kind dat Emma eens geweest is, afstraalde.
Vóór de schoorsteen een klein, schamel bibliotheekje, waarin tweemaal de
titel "New York" opviel en op een hoge bedbank waaruit, stakerig, witte
spijlen omhoogstaken, lagen slordig neergeworpen bonte kussens en vodderige
lappen die als sprei dienst deden

Emma leek nooit uitgehuild te raken en stortte haar hele leed over me uit.
Ze zou eens op de koffie moeten komen, zei ik
haar toen de monteur van de Woningbouwvereniging aanklopte.
De benedenbuurvrouw, die zich gewoonlijk angstig schuilhoudt als een
kloosterlinge in haar cel, had van het tumult op de gang vernomen en kwam
tevoorschijn met de sleutels die gelukkigerwijs in het portaal gevonden
waren.
Een rekening van zesenvijftig Euro voor de timmerman leek onvermijdelijk
maar Emma was me in de armen gevallen en misschien was het incident door een
onbekende macht gepland om haar troost te bieden: mijn schamele troost die
ik haar had toegezegd.

De dagen verstreken, maar Emma belde niet aan.....