Een mislukte avond?

In een supermarkt had ik de advertentie gezien: "Cursus Intuïtief
Schilderen. Een creatieve manier van ontspannen"
Op een avond pakte ik mijn verfspulletjes bij elkaar: enkele tubes
acrylverf, wat penselen en enkele nog blanco doekjes waarop ik later op de
dag hopelijk mijn "talenten" zou kunnen botvieren. Ik was nog vol optimisme
over de avond waaraan ik zou gaan deelnemen en zette per bus koers naar de
Reeshof in de smorende hitte die me de adem benam en, figuurlijk gesproken,
bijna wurgde.

De bus hobbelt voort door de spookstad die "Reeshof" heet en passeert de op
fantasieloze wijze alfabetisch geordende straten: Buurmalsenstraat,
Baflostraat en zo verder. De Renkumlaan is nog ver weg en onttrekt zich nog
aan het zicht, terwijl de kwelling in het hotsende, botsende, gloeiend warme
voertuig voortduurt.
Eindelijk bereiken we mijn bestemming.

Ik had me van mevrouw aan de hand van haar stem door de telefoon een
voorstelling gemaakt als van een bolronde, moederlijke matrone, maar als ik
aanbel op haar adres zie ik meteen dat de werkelijkheid anders is: ze lijkt
wel wat op een "old hippie" door haar rozerode kledij en hennakleurige haar,
maar ze is nog jong: stralend en overtuigend jong en met de
kaarsrechte tanden van een gaaf gebit, die me toelachen.

De ongezellige, sfeerloze kamer ademt een sfeer van armoede: op een wankel
bijzettafeltje dat tegen een wijnrood geverfde muur is geschoven, staat een
krakkemikkige CD-speler die het die avond meermalen zal laten afweten, naast
twee onderkomen kandelaars en er hangen schilderijen aan de wand die een
kleuterschoolniveau demonstreren. Geen wonder, dat iemand die zo leeft moet
en wil bijverdienen.

Drie dames, van wie er één gekleed is in een paars shirt en grijs, opstaand
stekelig haar heeft, wachten al op mij. Ze hebben plaatsgenomen in een
ivoorwitte bank met linnen bekleding die de helft van de kamer beslaat en
spoedig zal de "geleide meditatie" beginnen. Ons wordt verzocht de ogen te
sluiten en de "schilderes" brengt een schamel fantasietje te berde onder het
mom van de genoemde meditatie. Zo moeten we ons voorstellen dat we via een
"ventiel" in ons hoofd vervuld worden van "witte, heilzame energie" Op de
achtergrond een mannenstem die wellicht toebehoort aan een monnik uit een
klooster in het Verre Oosten.

Daarna kan het schilderen, c.q. het kladderen beginnen. De dames hebben
linnen etuis bij zich met een uitgebreid assortiment penselen en tubes
acrylverf in alle kleuren van de regenboog. De dame met het opstaande,
stekelige haar legt er de nadruk op dat ze toch vooral "bij zichzelf" zou
willen blijven. Ze heeft een vel volgekladderd op hoogst amateuristische,
kinderlijke wijze, in bonte kleuren. De kleuterschool is van hoger niveau.

Ik kom tot een "schilderij" waarmee ik mijn ambivalente houding, c.q.
haat-liefde-relatie tot mijn moeder tracht te verbeelden: de haat is
weergegeven door donkere tonen en een zwaard, de liefde door een hart en
door zachte, vrolijke tinten.

De avond spoedt zich gaandeweg ten einde en ik tel de zeventien Euro vijftig
neer, zonder rancune, maar het is toch "hard geld", betaald aan een mijns
inziens onzinnig doel.

Na afloop brengt een snelle auto van de "Deeltaxi" met sympathieke oudere
chauffeur met door de koele, zwarte nacht naar huis. De voorbije avond
vormde een merkwaardige mengeling, een samenraapsel van elementen uit het
New Age-gedachtengoed, kunstzinnige en psychologische theorieën en
Boeddhisme, op een ondoordachte, wonderlijke manier gecombineerd.

Was het een mislukte avond?