Een taai gewas

Ik kocht een schamele, onderkomen plant, een armzalige geranium; te midden
van het assortiment dat uitgestald was op de marktkraam nam zij een
bescheiden plaats in en viel zij niet op. Ik nam haar mee naar huis en
kweekte haar zorgvuldig op.
Een stengel groeit aan, draagt veelbelovende knoppen en richt zich naar het
licht. De knoppen zwellen aan en iedere dag wordt een stukje méér zichtbaar
van het felle rood dat de plant nu siert. Eén bloempje ontluikt tenslotte;
het ontvouwt zich aanvankelijk kelkvormig en waaiert later uit. De andere
knoppen zullen zich voegen bij het geheel en het completeren tot de plant
ontloken en ontwaakt is in al haar glorie: een trotse, triomfantelijke
geranium.
Nieuwe stengels met nieuwe knoppen zullen opschieten, nieuwe bloei zal
volgen, telkens weer; toch draagt de plant haar dood mee in al haar vezels
en zij zal moeten sterven: dor en lusteloos, uitgeblust zal zij ter aarde
liggen. Zij zal de weg
tenslotte gegaan zijn van al het aardse