Een prijs voor de saamhorigheid

Gelukkigerwijs had ik de lichtblauwe bloes met het fijne streepje, die ik
van mijn tachtigjarige tante had overgenomen, aangetrokken en droeg ik
daarop de kralenketting. Nu zou ik zeker aansluiting vinden bij de dames en
heren die de grote zaal van het bejaardentehuis bevolkten en die razendsnel
waarnemen, vaak al bij een eerste oogopslag, dat ik bij lange na hun status
en standing niet kan evenaren, die echter nergens op gebaseerd is en zeker
niet op "morele" kwaliteiten, maar vaak slechts op het dure ensemble van
Gimbrère, dat men draagt, op de gouden choker om de hals, het horloge of de
ringen aan de oude, gerimpelde handen of de BMW voor de deur. Men was
bijeengekomen voor de "Bingo" en toen ik bovendien, gezeten aan de lange
tafel, aankondigde dat ik "vrijwilligster" was, scheen dit voor een nietig,
grijs dametje tegenover mij, wiens haardos ongeordend over haar schedel was
verspreid, zonder meer een aanleiding te zijn haar ongeremde en eindeloze
gebabbel over familieaangelegenheden en, niet te vergeten, tal van
buitenissige en bijzonder desastreuze en extreme ziektegevallen, waaraan
kennelijk tal van mij totaal onbekende personen ten prooi waren gevallen, op
mij af te vuren.
De dame naast haar kon met de drupneus, waarover zij niet uitgepraat raakte,
natuurlijk hiermee niet concurreren.
Wat mocht ik mij gelukkig prijzen dat ik, dankzij de blauwe, chique bloes nu
eens niet genegeerd of met de nek aangekeken werd tijdens deze festiviteit
en mee mocht genieten van de saamhorigheid alom....