Een schijnvertoning en een schrale troost

In Tilburg Zuid strekken zich sinds jaar en dag eenvormige straten uit, die
ik doorkruis om bij het zaaltje te komen, waar de bijeenkomst zal
plaatsvinden. Sommige panden zijn dichtgetimmerd alsof het leven eruit is
verbannen, alsof ze geblindeerd zijn als een gepleisterd graf en nooit meer
een levendige familie binnen hun muren zullen huisvesten.
De dames komen samen, wiens haar vergrijsd is door zorgen en wiens hart
doorkloofd is van verdriet en ellende om degene met wie ze eens, in jonge
jaren, naar het altaar schreden, gekleed in kant en satijn; degene die naast
hen stond in goede en slechte tijden, die hun handen en hun harten
vasthield. Hij is voorgoed uit hun levens verdwenen, achterhaald door de
ongenadige dood.
De psychologe en de creatief therapeute zijn eveneens grijs, alsof men ze zo
heeft "uitgezocht" dat ze bij het groepje passen dat ze begeleiden. Hoewel
ik niet lijd aan een depressie ben ik toch toegelaten tot de cursus "zoeken
naar zin". We moeten opdrachten gaan volvoeren die ons kennelijk de zin van
onze levens zullen gaan tonen en die voor mijn mede-cursisten
klaarblijkelijk de pijlers zullen gaan vormen die op zullen rijzen uit het
moeras van wanhoop, vertwijfeling, angst en neerslachtigheid; stevige
pijlers waaraan men zich op kan trekken, waarop men een nieuwe toekomst kan
bouwen en een leven na de dood van de geliefde.
Het "soelaas" dat de beide leidsters van de groep aanbieden lijkt echter
nauwelijks in overeenstemming met de levenswijsheid die men toch moet
veronderstellen bij een zeventigjarige, met de doorgewinterde expertise
waarmee de bejaarden toch het leven tegemoettreden; de lullige
knutselwerkjes waarop we vergast worden hebben niets te maken met echte
kunstzinnigheid en dat hierdoor de peilloze put van vertwijfeling gedempt
zou kunnen worden, lijkt me hoogst onwaarschijnlijk.
Het is een zwaktebod en mateloos brevet van onvermogen dat hier aan de orde
is, een verlegenheidsoplossing die de tranen niet kan stoppen, de
vertwijfeling niet kan dempen, en die inderdaad slechts beschaamt en in
verlegenheid brengt, alsof ook de academische studie in de psychologie
slechts een "doekje voor het bloeden" is, een zoethoudertje, een farce
waarmee de wereld alleen maar bedrogen en misleid wordt.......