Een kerstverhaal

Een kameraad voor mevrouw Van Keulen

De kersttijd naderde en mevrouw Van Keulen, die mij gaandeweg, in de
tweeëneenhalf jaar van onze geregelde ontmoetingen tot een "moeder" dan wel
tot een vriendin was geworden, had voorzichtig te kennen gegeven dat zij
uitzag naar een "gezel" in de vorm van een weliswaar levenloze, maar toch
"vrolijke" en "gezellige" kabouter die haar eenzame uurtjes wat zou
verlichten. Hoewel zij zeer verlangde naar haar nieuwe "vriend" drukte zij
mij op het hart toch vooral geen kosten te maken voor haar.

De Deeltaxi laveert mij door sneeuw- en ijsvelden naar Tuincentrum Groenrijk
(eerder heb ik telefonisch vernomen dat men er daar een assortiment
tuinkabouters in alle maten en soorten op nahoudt). In de uitgestrekte
hallen ga ik op zoek naar het gewenste artikel en aangekomen bij de
desbetreffende stellage valt mijn blik allereerst op een klein beeldje van
een dwerg. Dit artefact zou zeer geschikt geweest zijn voor mijn doeleinden,
ware het niet dat er een stukje is afgebladderd van de rode puntmuts,
waardoor het witte gips zichtbaar is.
Een andere kabouter lijkt me de vriendelijkste uitdrukking op het gezicht te
dragen van al zijn "kameraden" die daar staan uitgestald op een plank te
midden van een veelheid van kerstartikelen, zoals daar zijn: kerstballen,
aaneengeschakelde kleurige lampjes in de vorm van rendieren of klokken en
wat dies meer zij.
Zijn hoofd waggelt en wiebelt min of meer op een stalen veer die aan zijn
bovenlichaam is bevestigd en met bolle oogjes kijkt hij schijnbaar
welwillend en goedgunstig de wereld in: ik heb de "vriend" voor mevrouw Van
Keulen gevonden.

Men heeft het aanvankelijk nog niet door, maar men komt er gaandeweg achter
hoe hoog de klantvriendelijkheid in het vaandel staat geschreven bij
Tuincentrum Groenrijk. ("Mevrouw, gaat u liever in die hal, die is
verwarmd..." "Is uw taxi er nog niet? Dan kunt u misschien even naar de
koffiehoek gaan...")

De koffiehoek is zeer sfeervol ingericht en te midden van geurende
kerstbomen en frisgroene tropische planten wordt men getrakteerd op
stroopwafels en warme chocolademelk. Gecombineerd met sentimenten van
goedgunstigheid die geheel en al bij het seizoen passen, leidt het geheel
tot een sfeer van menslievendheid die men tegenwoordig nog maar zelden
aantreft in het maatschappelijke verkeer.....

Bij de kassa betaal ik tenslotte de kabouter. "Hij is niet voor mij hoor"
zeg ik erbij, terwijl ik me toch allerminst hoef te schamen,
verontschuldigen of generen voor de aankoop van het beeldje. De caissière is
echter een beroepsactrice die niet gepaster zou hebben kunnen reageren op
mijn mededeling.

Het is nu zaak de kabouter te bestemder plaatse te brengen en ik neem hem,
verpakt in sinterklaaspapier, mee naar zijn vermoedelijke toekomstige
domicilie, de bejaardenflat in de N.-laan, in afwachting van de al dan niet
fortuinlijke "ontmoeting" tussen
mevrouw Van Keulen en haar toekomstige "vriend", hun kennismaking en haar al
dan niet positieve reactie.
Door het matglas van de voordeur zie ik mevrouw's breekbare gestalte achter
de rollator aan komen schuifelen.
Ze blijkt blij verrast met het geschenk en we geven de kobold, die een
plaatsje krijgt in de vensterbank,
de naam "Kwibus".  Door de blauwe decemberavond ga ik voldaan naar huis. Nu zal mevrouw met de Kerst niet alleen zijn......