Glimlach uit een verre, vreemde wereld

De eerste kerstkaart lag in de brievenbus en de envelop toonde een zwart,
lopend schrift, maar dan in drukletters en zij bevatte een foto van het
gezinnetje van mijn lesbische nicht en haar vriendin en van hun twee
kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose
afgebeeld. Men had mij weten te bereiken; men had geprobeerd een afstand te
overbruggen die door de jaren van scheiding alleen maar groter was geworden.
Ik vroeg mij af hoe zij ooit zouden kunnen bevroeden welke paden mijn voeten
in de tussentijd bewandeld hadden, welke hemelstreken mijn hart en ziel
doorkruist hadden gedurende de jaren waarin ik hen niet gezien had. Zij
hadden een teken van leven afgegeven dat de voortschrijdende vervreemding
niet kon stoppen; ik was in werelden geweest, ver buiten hun bereik, waarvan
zij geen weet hadden, geen besef, geen kennis; werelden te midden van de
andere miljarden universa waarin het mensenhart kan verkeren en nooit meer
zou ik hen kunnen zeggen waar ik vertoefd had. Tevens vroeg ik mij af of hun
kaart tot schamel troostmiddel moest dienen na mijn jaren van rouw, waarin
zij niet deelgenomen hadden, waarvoor zij geen belangstelling gehad hadden.
Merkwaardig plotseling was hun foto tot mij gekomen: een bewijs dat zij nog
bestonden na jaren van stilzwijgen en radiostilte.
Moest ik antwoorden met mijn portret waarin de lijnen van het verdriet
gegraveerd staan?
Ik besloot geen kaart terug te zenden.