Een schouder om op te leunen

Je huis en de buurt waarin je woonde "zegevierden" door troosteloosheid en
miezerigheid (je noemde je huis zelfs een "wachtkamer voor de dood") maar
het was het huis waarin ik de Liefde gevonden had die het een welhaast
bovenaardse, bovennatuurlijke glans verleende, zoals de Liefde, als door een
toverstaf kan doen.
Jouw leven was eveneens aangeraakt door de toverstaf van je geloof in een
wonderlijke, wonderbaarlijke Perzische Profeet, die je als Godmens
beschouwde en het behoedde je uitstekend voor álle slagen van het lot, voor
ieder gering spoortje van angst, van leed, van neerslachtigheid, van
eenzaamheid, van verveling van walging, voor al die verschijnselen die sinds
jaar en dag de mensheid geselen, voor de voor anderen uiterste dreigingen
van ziekte, verval en dood.
De armzalige, doodse stengels van planten die niet tot bloei wilden komen,
probeerde je op te kweken met eindeloze zorg en liefde.
Je hebt gezegd: "Ik ben je vriend" in woorden die nog nooit tot mij
gesproken waren gedurende de lange jaren van eenzaamheid, angst en ziekte;
jouw schouder bood je mij aan om op te leunen zoals niemand ooit gedaan
heeft of ooit nog zou doen.....