Onder de vleugels van de Christelijke Liefde?

Onder Gods wijde hemel leven zoveel trieste eenlingen, eenzamen, weduwen en
wezen, verdoolden, verdoemden en verdwaasden, het spoor bijster....
Kerstmis naderde en velen van hen waren samengekomen in het gebouw van de
voormalige Mavo, dat ingesloten lag door dikke lagen sneeuw, die als
poedersuiker de straten en de daken bedekte, voor een gezellige avond onder
de beschermende vleugels van de Christelijke Vereniging.
Het geheel had wel wat: de beslotenheid en warmte binnen, terwijl buiten de
donkerblauwe hemel het besneeuwde landschap
overkoepelde: het decor van een ouderwetse Kerstkaart
Zoals de traditie gebiedt, weerklonken romantische Engelstalige
kerstliederen; twee feeërieke kerstbomen, behangen met gouden, zilveren en
bont gekleurde ballen sierden het vertrek op en bij velen moeten
sentimentele herinneringen zijn
opgekomen aan het kerststalletje en de kerstboom vroeger thuis, de
kerstliederen, de nachtmis, de goedgunstige en beschermende liefde van hun
ouders, kortom: de eerste kennismaking met het Kerstgebeuren.
Maar de festiviteit in het zaaltje van de voormalige Mavo vormde slechts een
flauwe afspiegeling en schamele nabootsing van het in die vroegere, voorgoed
verloren tijd zo fantastische en sprookjesachtige feest.
De Christelijke Liefde kon de Ouderliefde bezwaarlijk vervangen of de band
met de voor altijd verloren Geliefden en de harten van de genodigden,
verkrampt en getekend door hun verliezen, door angst, pijn en verdriet,
leefden niet op onder de goedbedoelde maar kunstmatige liefdadigheid, hen zo
welwillend betoond. Door de stille, blauwe nacht en door de sneeuw keerden zij huiswaarts,
onverminderd beladen met leed en eenzaamheid. Ergens heb ik iemand horen zeggen, deze avond: "Je hebt liefde nodig, tòch?". Deze uitspraak ging verloren in het geroezemoes, maar ze lijkt me heel goed de essentie van de voorbije Kerstavond weer te geven.