Over de stad die mij trouw bleef: enkele indrukken


Mijn geliefden zijn uit het zicht verdwenen, als het ware opgegaan in rook,
in vuur, in mist. Maar de stad omringt mij nog en zij zal me omringen tot
ook in de weg zal moeten gaan waarvan geen terugkeer is. Zo is de stad me
trouw en ben ik aan haar, mijn geboortestad gehecht en is zij mij dierbaar.

"Welkom thuis in Groeseind" staat in kapitale, zwarte letters op een groot
plakkaat. Het Julianapark heeft een nieuw aanzien gekregen. Bomen hebben
moeten wijken voor de bebouwing die in een grote boog het trottoir volgt en
hoog en roestbruin oprijst met nietsziende ramen die blikkerend het daglicht
weerkaatsen. De bewoners hebben nog wel uitzicht op een eik, midden in het
groene plantsoen die haar weelderige kruin ten hemel heft.

Als de zomer Tilburg onder haar blauwe vleugels neemt, drenkt zij de stad in
een milde atmosfeer die aangenaam aandoet aan de zintuigen. 's-Winters
echter, als het gesneeuwd heeft, hebben zowel het standbeeld van Willem II,
als dat van Jezus Christus op de Heuvel een keurige en best komieke "pet" op
van verse sneeuw die hun respectievelijke eerbiedwaardigheid, koninklijke
grandeur en status nu eens op geheel andere wijze en ludieke wijze doet
uitkomen en ook Peerke Donders aan het Wilhelminapark, met aan zijn voeten
zijn Surinaamse, inlandse protegé, lijkt het koud te hebben als het
vriest....

Het kruispunt in Tilburg Noord waar de Hoefstraat de Ringbaan Noord snijdt
is van een grauwheid en troosteloosheid waar men gewoonlijk niet reikhalzend
naar uitziet of waarnaar men verlangt in zijn stoutste dromen; anderzijds
waant men zich in de dertiger jaren op Zorgvlied waar indrukwekkende villa's
de straten flankeren die in het late seizoen bezaaid zijn met eikeltjes die
knerpen onder je schoenen....

En op de Korvelseweg kan men gelukkig zijn als men daar zorgeloos flaneert
langs de winkels die de straat min of meer de allure van een metropool
schijnen te geven en men voelt zich daar opgenomen tussen de menigte, tussen
het publiek dat de winkels aandoet als de bijen de bloemen in een
welvoorziene tuin, alsof eenzaamheid, rusteloosheid en wanhoop geen vat meer
kunnen krijgen op de ziel

De stad, mijn geboortestad, biedt oneindig veel indrukken: ik hou van haar,
zij verlaat mij niet......