Bij het verlovingsportret van mijn ouders (Vaals, 1951)

Het was nog maar zes jaar geleden dat Vera Lynn had gezongen over "Berkeley
Square" en "The White Cliffs of Dover" en dat een wrede, onzinnige oorlog
continenten had verscheurd.

Ze was naar de huisarts gegaan met de vraag: "Kan ik met die jongen van
Broeckx in zee gaan?" "Ik zie geen bezwaren tegen hem" had de arts
geantwoord. Haar toekomstige echtgenoot en mijn toekomstige vader was niet
welkom geweest in haar familiekring....

Ik sla het album open ("Receptie-album ter gelegenheid van ons huwelijk") en
daar zie ik het verlovingsportret van mijn ouders: mijn moeder, nog een
lieflijk meisje, gekleed in lange rok, kijkt innig en opgetogen op naar de
man die mijn vader zou worden.
Zijn gestalte zie ik op een ander kiekje tussen twee stoere, granieten
pilaren: het Drielandenpunt te Vaals, de bestemming van hun huwelijksreis.

Ze had haar trouwpakje laten vervaardigen uit lichtroze zijde en de
huwelijksplechtigheid vond plaats in een kerkje in Hulten.

We schrijven 2011.
Op 27 januari a.s. zou Vader zijn 88-ste verjaardag vieren, maar het is 13
jaar geleden dat de porseleinblauwe ogen ons voorgoed verlieten. En op 9
augustus a.s. is het 5 jaar geleden sinds de curves van de afdeling
hartbewaking inzakten en geen "teken van leven" meer gaven.

Andere vrouwen zijn gekomen, andere moeders, maar ze zijn niet kleine Mini
uit Grave, die een gezin en kinderen wilde en er zijn andere mannen gekomen,
andere vaders, maar ze zijn niet Willem Broeckx, die hield van het heftige
pathos van de opera, van de lieflijkheid en dartelheid van Haydn en die het
genie van Mozart boven alles vereerde.....