Tevergeefs naar Oisterwijk en wat er verder gebeurde…

Ik was voor niets naar Oisterwijk geweest; mijn nieuwe wandelvriendin, die
ik had leren kennen via een advertentie, had ik er niet getroffen.
Op de heenweg striemden regen en hagel de voorruit van de auto van de
Deeltaxi; geen weer voor een wandeling; de ruitenwissers waren druk in de
weer; de regen had ons verrast, zoals zomerregen kan doen.
De felrode parasols zijn geloken als bloemen die hun schermen niet meer
kunnen aanbieden aan felle zon en ik verschuil me in Restaurant "Kleijn
Speijck" als een oester in haar schelp.
Binnen zorgen de glanzende lambrizeringen, het chique servieswerk en het
elegante meubilair voor sfeer en de computer
achter de tap belooft een repertoire, variërend van Frank Sinatra tot Nina
Simone; men hoeft hun namen maar aan te klikken en de klassiekers
weerklinken.
Ik heb een "onderonsje" met een forse, roestbruine hond. We kunnen het goed
met elkaar vinden en ik voer het dier stiekem, zonder dat het
horeca-personeel er iets van merkt, stukjes van mijn broodje kaas, waarop
onze verstandhouding zo mogelijk nog verbetert....
In het telefoonboek staat de naam van mijn nieuwe kennis keurig tussen de
lettertjes die de namen van andere dorpsbewoners weergeven: "Marianne
Giersbergen"
"Nee, het is geen weer", zegt een stem, die nog onwennig klinkt. "We
proberen het volgende week opnieuw".
De volgende week bood zon, licht, uitbundige opengeklapte parasols en een voortgezette kennismaking die ons beiden wel aanstond.....
.