Met de BoodSchappenPlusBus op stap (3)
Naar de Abdij van Postel

Op zondag zevenentwintig februari regent het de hele dag.
Na herhaalde en hardnekkige ruzies met "vrienden" die, wegens hun
verbintenis, waarschijnlijk geen weet hebben van de eenzaamheid, die is als
een bittere, stroperige drank die men ten einde moet drinken, maar die men
niet door de keel kan krijgen, of als een woestijn waarvan men van seconde
tot seconde de zandkorrels een voor een schijnt te moeten tellen, heb ik een
beroep gedaan op de BoodSchappenPlusBus die tegen het middaguur voor komt
rijden in de Nassaustraat, met op haar voor- en zijkant haar naam in blauwe
letters, met daaraan toegevoegd de tekst: "Vergeet ze niet!"
We zullen naar de Abdij van Postel gaan en onze tocht zal voeren door
mistroostige landerijen, lanen en straten van Brabant en België, die door
onze chauffeur echter hogelijk worden aangeprezen.
We bereiken de Abdij tenslotte, onveranderd sinds mijn laatste bezoek aan
haar van minstens dertig jaar geleden, opgetrokken uit roodbruine bakstenen,
bekroond door een feeërieke en elegante toren met grijs leistenen dak en
geflankeerd door de bijgebouwen van een winkel waar men onder meer
rustgevende kamilledrank verkoopt en van een grote en rustieke boerenhoeve,
ingericht als restaurant en van binnen betimmerd met lambriseringen van oud
hout en verlicht door kristallen kroonluchters die hun bescheiden licht
onder meer werpen over een uitgebreid gezelschap dat hier kennelijk bijeen
is gekomen om feest te vieren. Een achtentachtig-jarige dame uit onze groep,
wiens opgestoken haar nog steeds slechts flarden van grijsheid vertoont,
vertelt, terwijl de pasteitjes, de frites en het stoofvlees geserveerd
worden door een vrolijke en humoristische ober, die mij zijn glimlach niet
onthoudt, over de harde bejegening die vandaag de dag gebruikelijk schijnt
te zijn te midden van de medewerksters van het toch respectabele bedrijf der
Thuiszorg: bij het aantrekken van haar steunkousen is ze uitgemaakt voor
"oude muts".
Tijdens de terugreis komen we nog te babbelen over Vloerbedekking en Behang,
respectievelijk over (Kunst-)gebitten en Implantaten, maar dit neemt niet
weg dat de Eenzaamheid wel de grootste gesel schijnt te zijn waaraan de
mensheid ooit ten prooi is gevallen en zij schijnt alle kwellingen die haar
overigens ten deel schijnen te moeten vallen verre te overtreffen. Een
oudere heer die met ons meereisde verwoordde dit thema als volgt: "Je wilt
toch onder de mensen zijn...!"