Tilburg University Revisited

In de nog koude lente van het jaar 2011 ben ik teruggekeerd tot de
Universiteit, waarvandaan ik veertig jaar geleden ben gevlucht wegens
onoverwinnelijk liefdesverdriet en eveneens onstuitbare podiumangst.
In de hoogste toppen van de berk zijn al fijngevormde aanzetten tot blaadjes
zichtbaar, maar de narcissen, die in strakke colonnes in het plantsoen staan
wachten nog op hun bloei die de aanhoudende kou hopelijk niet zal
verhinderen.
Ik richt mijn voetstappen naar een indrukwekkend gebouw, naar een kolos van
steen en beton, die de trotse en hoogmoedige letters: "Tilburg University"
op haar gevel draagt. Op de Campus trippelen jonge studenten die verbaasd in
mijn verouderde gezicht staren en ik heb plaatsgenomen op een lage houten
bank, die doorkijkjes biedt in een collegezaal waar zij enthousiast met
laptops in de weer zijn en waar op de grote schermen vóór de zalen
uiteenzettingen over passiva en activa en wat dies meer zij staan
weergegeven. De docente van de Seniorenacademie blijkt niet aanwezig wegens
ziekte en eenzaam, verweesd en verwezen zit ik in de collegezaal waaruit ik
eens gevlucht ben, met uitzicht op berkenstammen, omringd en omarmd door
hoog opschietend struikgewas met leerachtige bladeren en ander geboomte; een
overjarige studente, een "displaced person". Over een week zullen in ons
college de dichter Friedrich Hölderlin aan de orde komen: ongelukkig en
gekweld genie en de schilder Caspar David Friedrich, maar mijn armzalige
haveloze ziel zal de beelden en de woorden niet herkennen: wereldberoemde
beelden en woorden die getuigen van een zoveel gaver en verfijnder
bewustzijn dan het mijne, een bewustzijn dat ik veronderstel bij mijn
mede-studenten die ijverig en welgemoed aantekeningen maken in dikke
schriften en die fijnzinnige en weldoordachte opmerkingen maken naar
aanleiding van de lesstof.
En ik vlucht opnieuw, maar nu voorgoed, van het Instituut, dat mij, behalve
kennis, mijn grootste ongeluk gebracht heeft.