Een tocht over het water (2)

We zetten koers naar Den Bosch, de stad die in haar straten, haar pleinen en
haar kathedraal veel van een vroegere, middeleeuwse tijd heeft behouden.
Op de achterbank van de auto hadden plaatsgenomen: een aandoenlijk, zielig,
nietig grijs vrouwtje dat op zeurderige en lullige toon voort bleef bazelen
over familie-aangelegenheden, terwijl haar mede-passagiere naast haar altijd
al de "zon" van haar ego graag had willen laten schitteren, een zon die
overigens niet verlichten of verwarmen kon. De liefdadige organisatie die
het geheel had opgezet zou mij graag, wegens mijn vermeende eenzaamheid, in
nader contact hebben gebracht met een van de dames, maar dit plan bleek in
de praktijk onuitvoerbaar wegens algehele zwijgzaamheid en lusteloosheid van
mijn kant.
De boot die ons over het ondergrondse water, overkoepeld door bakstenen
gewelven, bevolkt met vleermuizen en ratten, zou voeren, lag al op ons te
wachten bij aankomst en deinend en schommelend zou zij ons onder de stad
door leiden. Het verhaal van de gids, aan de steven, zou hij die dag talloze
keren moeten debiteren, en het werd dan ook ruimschoots overstemd door het
gejammer en gejeremieer van de slachtoffers en gedupeerden die de boot
vervoerde en die nu eens al hun pijnen, kwalen en zorgen met elkaar konden
uitwisselen, alsof het uitstapje daarvoor de meest exquise gelegenheid was.
Niettemin werd opeens een lied aangeheven: "Dat gaat naar Den Bosch toe!"
weerklonk het: het weerkaatste tegen de gewelven en zij zonden de klanken in
de rondte.
Onze tocht over het water liep ten einde. In Tilburg zouden we nog vergast
worden op een lunch en men zou gretig toetasten.
De Bingo, tenslotte, kon niet achterwege blijven. Het spel met de cijfertjes
werd enthousiast beoefend en menigmaal zou de vreugdekreet "Bingo!"
weerklinken in het kleine zaaltje dat ik van vorige gelegenheden kende.