Om hun ongekunstelde oprechtheid......

Ze zijn in de vroege avond bijeengekomen voor hun wekelijkse soosavond onder
het lamplicht van bolronde lampen die neerhangen aan dunne draden vanaf het
plafond in het buurthuis: de cliënten van "Amarant". Hun gezichten dragen de
tekenen van hun heel bijzondere, mongoloïde of zwakzinnige aard en wezen.
Sommigen zijn gekomen met de rollator, anderen in de rolstoel en weer
anderen met de blindenstok in de hand. De vrijwilligers die hen begeleiden
houden van hen om hun ongekunstelde oprechtheid, die zozeer in tegenstelling
staat tot de huichelarij, de hypocrisie en het geslijm waarvan onze
maatschappij bol staat, waaraan de meesten van ons zich op overvloedige
wijze en dagelijks schuldig maken.
Annette, die bijna vijfenzeventig is en zelfstandig in de "Reeshof" woont
met haar vriend verklaart me openlijk en onomwonden: "Ik vind jou leuk" (Het
zal je maar gezegd worden) en ze trakteert me op een kop cappuccino.
De avond staat in het teken van smikkelen en smullen en van een heel
bijzonder experiment: geblinddoekt mogen de gasten raden welke lekkernij men
hen laat proeven. Daarover kunnen, zoals blijkt, geen misverstanden bestaan.
"Augurk" en "worst" luiden de triomfantelijke en onontkoombare conclusies
van de cliënten, nadat men hen een en ander heeft aangeboden.
Misschien vormt de eenvoud van de zwakzinnigen voor ons een lichtend
voorbeeld, misschien is deze een verademing nadat men kennisgemaakt heeft
met het gecorrumpeerde, geslepen, misdadige intellect dat overigens hoe dan
ook nooit tot gedegen eindconclusies kan komen omtrent mens, wereld en
(bovennatuurlijke) werkelijkheid; misschien zijn zij de ware mensensoort.
"L'important, c'est la rose" is misschien een zinsnede die kan duiden op de
waarheid, de goedheid en de schoonheid van het onbedorvene.......