Prozagedicht/Klein excerpt uit een levensgeschiedenis

......en op dat bankje in het park, waarover Vondel's stenen, zwarte
gestalte met nietsziende ogen scheen te waken; op dat bankje, naast mijn
tante, kregen de woorden die ik uitsprak over mijn ziekte, ouderdom en
ongeluk een zelfstandige werking, alsof woorden altijd, noodzakelijkerwijs
een waarheid bevatten; mijn eigen woorden gingen een eigen leven leiden; zij
bepaalden mij plotseling; overrompelden mij, werden tot waarheid, tot
ongelukkige waarheid en ik geloofde erin. De lente, de stad, mijn tante,
spraken het tegendeel uit, maar ik was moe, oud en ziek in Amsterdam, in dat
voorjaar dat ik me altijd zal blijven herinneren......