Droefheid, der mensen erfdeel en verdriet, uitgevaardigd door onbekende
hand....

Hoewel het pas januari was, dansten kleine zwarte vogels in de lucht en een
bleke halve maan vertoonde zich boven de nog kale bomen.
De droefheid drong achter mijn ogen en zij steeg me naar de keel; droefheid
om evenzovele benoembare als onbenoembare zaken:
Droefheid om de moeder die de zoon had moeten afgeven, overgeven aan
vreemden en had moeten achterlaten in de inrichting;
Droefheid om de echtgenote, vastgekluisterd door de huwelijksbelofte aan de
verlamde man;
Droefheid om de vrouw, die de zuurstoffles tot vaste "metgezel" heeft sinds
jaar en dag en aan wie het onherroepelijke einde reeds is aangezegd.
Verdriet drukt op de wereld en op de mensenharten met een loden last;
verdriet, uitgevaardigd door onbekende hand; tranen zijn het erfdeel der
mensheid; alsmaar meer tranen; zij vloeien binnenskamers en verder overal;
tranen zijn ons erfdeel......