Je kon je lichaam niet liefhebben. Je kon niet houden van je zachte haar, van je witte, rechte tanden, van je nog mooie en florissante gezicht. Je vertrouwde je lichaam niet toe aan het lichaam van je geliefde of aan het warme, donzige bed, koesterende bed, maar aan de harde, koude stenen toen je je had laten vallen vanaf de zeventiende verdieping. De stemmen van je hulpverleners en die van je moeder, vriend en vriendin konden je versteende, bevroren hart en verstand niet bereiken, die onwrikbaar besloten hadden tot de wanhoopsdaad.

Ik voel me niet schuldig. Ik bereikte je nooit. Ook mijn stem kon je niet horen. Ik heb je gekend, maar ik kende je nooit. Heimelijk overwoog je steeds wanneer je naar de flat zou fietsen en je besluit uit zou voeren en tenslotte heb je je laatste weg afgelegd. Je oude moeder en je vriend treuren omdat zij de liefste moesten verliezen die zij dachten te kennen, die zij dachten lief te hebben. Zij vragen zich wanhopig af of hun liefde geen krachtig obstakel vormde tegen je fatale besluit.

In de kerk trachtte de pastor je dood te verzachten met de ceremonie, met de liederen, met de gedichten en met de kaarsen, maar jouw ogen hebben de septemberdag niet meer aanschouwd die nog warm en mild was en iets van zomer in zich droeg. Voor je vrienden begint nu de herfst zonder jou.