De rumbonen

Rumbonen waren mevrouw's favoriete lekkernij, dat wist ik al wel....Ze vroeg
me ze te halen voor haar bij "Jamin"; ze waren verpakt in het doosje met de afbeelding erop van een sfeervol, zonnig Jamaïcaans tafereeltje; een diepblauwe zee
met een zeilbootje erop, tropische palmen en op de voorgrond een ezeltje met
zijn voerman en op de zijkant de tekst:
"Jamaica rumbonen" in drie talen. Het leek me dat het doosje al sinds
mensenheugenis verkocht werd: het vormde in ieder
geval een merkwaardige reminiscentie, een overblijfsel uit mijn verre
voorbije jeugd in de vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw, waar
zoveel mij ontvallen was en schijnbaar voorgoed verloren was gegaan (ik had
alleen nog heimwee naar die jaren en kon schijnbaar de herinneringen, die toch in overvloed
aanwezig zouden moeten zijn, figuurlijk gesproken niet meer opvissen uit de
peilloze oceaan waarin ze voorgoed verzonken leken te zijn). Zo vormde het
doosje met rumbonen als het ware een baken, een herkenningsteken dat de woelige en turbulente jaren doorstaan en "overleefd" had en nu een van de weinige souvenirs vormde
aan mijn jeugd.
Mijn beschermelinge, mevrouw Van Keulen, was gewoon, het doosje met rumbonen
te bewaren als een kostbaar kleinood te midden van de overige lekkernijen,
die ik voor haar mee moest brengen, zoals kaasstengels, tuc-koekjes,
boerenjongens en niet te vergeten de mokkaschnitt en de appeltaart.
In haar doodeenzame, armzalige leven vormden de lekkernijen kennelijk een
klein lichtpuntje en mevrouw was zo wijs nog te genieten waar er te genieten
viel: al was al het overige haar dan ook ontvallen: het licht in haar ogen,
het gezelschap van haar echtgenoot, van haar zussen en overige familie en
van anderen en zoveel meer dat jongere en meer verwende mensen in deze
maatschappij tot de vanzelfsprekendheden van het bestaan rekenen en waar zij
nauwelijks meer bij stilstaan.....
Eens speelde ik samen met mevrouw Bingo. In het restaurant van het
bejaardenhuis was men hiervoor bijeengekomen en zoals te doen gebruikelijk
tuurde mevrouw door de grote loep, die een en ander toch niet genoeg voor
haar verduidelijkte, naar de rode cijfertjes van de Bingo-kaart en hielp ik
haar bij het dichtschuiven van de hokjes. Toen wij eveneens het verlossende
woord "Bingo!" mochten roepen en in de prijzen vielen, zag ik waarachtig,
helemaal achteraan op de "cadeautafel" tussen de potten fruit op sap, de
tabletten chocolade en de andere artikelen die men kon winnen met het
simpele, onnozele spel, een echt doosje rumbonen, in de originele,
welbekende verpakking. Eerst vroeg ik nog toestemming aan een van de heren,
die de scepter zwaaiden in de "speelzaal" of ik het doosje mee mocht nemen
en trots kwam ik er daarna mee aandragen en legde het als een jachtbuit aan
mevrouw's voeten.
Nu kon zij aan de verpleegsters, die, in hun witte uniform voor de meest
noodzakelijke hulp af en toe haar kamer aandeden,
ook eens zo'n boon presenteren, die gevuld was met de heerlijke, exotische,
aromatische drank waarvan zij zo hield.....