Verlate notitie bij de vijf mei-viering 2011

Een lieflijk sprookje of het toppunt van gruwelijkheid?

De documentairemakers hebben kennelijk ondanks alles als een lieflijk
sprookje willen presenteren dat echter omkleed is met de gruwelijkheid van
nazisme, gaskamers en de ultieme vernietiging.....

De tante was niet ouder dan dertig. Ze borduurde en tekende graag en maakte
keurige knipsels van Indische voorstellingen.
Ze was zijn lievelingstante en als jongen koesterde hij zich in haar zorg en
aandacht en voelde hij zich beschermd alsof over zijn kleine, poëtische
wereld een stolp was gezet die de kinderlijke tafereeltjes van zijn jeugd
overhuifde en er een zachte lieflijkheid aan verleende die zozeer in
tegenstelling stond tot toekomstige gebeurtenissen die de flagrante
schending van alle lieflijkheid, alle poëzie zouden betekenen en de ultieme
tegenstelling tussen dit sprookje van zijn jeugd en het onuitsprekelijk
onmenselijke zouden oproepen.

Hij is, zestig jaar na dato, gaan zoeken naar de panorama's en decors van
zijn jeugd omdat hij geen rust kon vinden en hij vond de boerderij terug
waaruit zij eens weggevoerd was door brute misdadigers voor wie het woord
"mens" als onbruikbaar moet worden beschouwd; weggevoerd naar het meest
verschrikkelijke oord der mensengeschiedenis, het huiveringwekkende
voorportaal van het einde.

Haar foto op zijn dressoir toont het gezicht van een nog jonge vrouw, een
meisje haast, slechts één portret in de eindeloze portrettengalerij van de
onmenselijkheid......