Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)

De Meeuw

Het was een beeldje van een trotse, fiere meeuw met keurig opgevouwen, strak
wit verenpak, zittend op de sokkel van een zwarte steen, dat ik aantrof in
een zaak voor huishoudelijke artikelen. Mijn blik viel erop: het stond daar
onopvallend tussen geurkaarsen en andere parafernalia; ik wilde het haar,
mijn beschermelinge, graag cadeau doen voor haar achtentachtigste verjaardag
in juli. Mevrouw had immers te kennen gegeven zo van dieren te houden en ze
had op de vensterbank in haar bejaardenflat inderdaad reeds de eerder
aangeschafte beelden van een korhoender en van enkele zilverkleurige,
gestileerde pelikanen staan. Ook had ik haar eerder blij kunnen maken met
een pluizig koalabeertje dat zij vastgeklemd had in de wijnrode gordijnen
alsof het een klim zou gaan maken naar het plafond.
De pijnen van mevrouw namen steeds toe; de röntgenfoto's hadden aangetoond
dat enkele van haar ruggenwervels onherroepelijk en onherstelbaar waren
aangetast en verzakt.
Ik had niet de illusie dat mijn schamele, armzalige cadeautje de put van de
enorme eenzaamheid, van de pijn en het verdriet zou kunnen dempen, maar op
een milde zomerdag ging ik op weg met mijn geschenk, verpakt in
cadeaupapier, om haar, die ik min of meer als een moeder was gaan
beschouwen, de meeuw te brengen.
Wellicht was het beeldje in feite een prullig en lullig artefact en
misschien accepteerde mevrouw het tegen wil en dank; ze liet in ieder geval
niets merken, maar prees het cadeautje de hemel in.
Door een mechaniekje in het innerlijk van de meeuw, aangedreven door
batterijen was de vogel in staat bij tussenpozen een krijsend geluid voort
te brengen, als een rechtgeaarde meeuw, waarbij als "toegift" of
"nevenverschijnsel" de geluiden van de branding en de ruisende zee
weerklonken, maar helaas was het niet mogelijk dit geluid uit te schakelen
door een defect waardoor we voortdurend en meer dan ons lief was vergast
werden op de opgewekte en enthousiaste klanken van meeuw en branding.
Ik moest ermee terug naar de winkel en mevrouw achterlaten in pijn en
eenzaamheid, terwijl aan haar raam echte meeuwen dartelend een zomerse dans
uitvoerden die al evenmin tot troost kon dienen in haar ten hemel schreiende
situatie......