In de sombere en desolate atmosfeer en entourage van een café, waarvan de wanden merkwaardigerwijs behangen waren met talloze crucifixen, waren de alleenstaanden bijeengekomen, en ik was een van hen. Op de vlucht voor het onverdraaglijke monster van de eenzaamheid dat hen als het ware aanstaarde uit duizend ogen vanuit alle uithoeken van hun kamer, appartement, flat of huis, en dat hen dreigde te verzwelgen in haar allesverslindende muil, zochten ze een beetje nestwarmte bij elkaar, als honden in een roedel.

Spoedig werden echter taxerende blikken over en weer geworpen, als bevond men zich op een koemarkt, waar na uitvoerig loven en bieden tenslotte tot de koop wordt besloten.

En ik begreep: als men hier niet de proporties en/of het gezicht bezat waarmee men op de cover van "Cosmopolitan" of "Vogue" zou kunnen verschijnen en/of het salaris van een Bill Gates, dan kon men hier beter wegblijven.

De Liefde, die in de Valuta van het Hart betaald wordt en een zeldzame toevalstreffer is, kennelijk bepaald door een grillig en onberekenbaar lot, kan hoe dan ook niet opgewekt of gecreëerd worden door mensen op elkaar los te laten als waren zij proefdieren in het biologisch experiment van een onverschillige wetenschapper, nog afgezien van de fundamentele afgeslotenheid en onbereikbaarheid van het eiland van de mensenziel.

Daarom zocht ik de trouwe kameraad en metgezel van mijn eenzaamheid weer op en verkoos hem boven de schijngestalten van onechte vrienden, die achter de maskerade van geveinsde belangstelling ongebreideld hun eigenbelang botvierden.