Ontmoetingen in het Openbaar Vervoer (vervolg) Een passagier voor Antwerpen? De bewoner van een van de appartementen die van dat van mij gescheiden zijn door een kruising waarover een drukke verkeersstroom dag en nacht zijn weg zoekt naar andere gedeelten van de stad, spreekt me vaak aan bij de bushalte. Vaak is zijn bestemming Antwerpen en of het voor een eventueel betaalde liefdesaffaire is dat hij daar heengaat, voor algemene sightseeing, voor de restaurants of de winkels; het blijft in het ongewisse voor mij. Wel betrekt hij iedere opmerking van mij over mijn eigen medische toestand onmiddellijk op zichzelf ("Dat heb ik toch niet, een verhoogd cholesterolgehalte? Mijn gewicht is toch goed?") Dat het daarbij in ons gesprek volledig mankeert aan wederkerigheid, zoals waarschijnlijk in al zijn relaties, schijnt een verschijnsel te zijn dat hem in zijn 69-jarige levensspanne kennelijk nog nooit is opgevallen, maar dat wellicht mede zijn eenzaamheid bevordert. Zijn lichtgrijze pet bekroont zijn kale schedel en de bolling van de buik is goed zichtbaar in de blauwe regenjas. Als ik hem weer zal zien zal zijn bestemming waarschijnlijk weer Antwerpen zijn, maar ik beschouw hem, meer in het algemeen, als een van de miljarden eenzame, verdoemde, verdoolde en hopeloze passagiers op de grote boot van het leven met haar desastreuze of fortuinlijke, maar voorgoed en bovenal onbekende eindbestemming.