De rode muts Tegen de felle, vinnige kou waarop de maanden december en januari ons dit jaar vergastten, had ik een rode, wollen muts gekocht met bonte, ingeweven motieven en aan weerszijden een lint om vast te strikken onder de kin en een parmantige pompoen die mijn kruin moest gaan sieren. Ik vreesde dat mijn hoofd, gehuld in de nieuwe muts al te veel gelijkenis zou vertonen met een van die bontbeschilderde Russische paaseieren die her en der nog wel eens te koop zijn en dat mijn verschijning met de muts op algemeen opzien zou baren, dat ik er een slechte beurt mee zou maken en de lachlust zou opwekken van passanten, mede-passagiers in het Openbaar Vervoer en anderen. Maar mijn mede-Tilburgers zijn, zoals alle mensen, onvoorspelbaar en verrassend in hun gedrag en reacties, vaak milder dan ik denk en het effect van mijn muts viel mij vaak erg mee. Uit zichzelf zei een passerende mevrouw: "Wat hebt u een fijne muts op; hij is zeker wel lekker warm?" "Ja, vooral heerlijk aan de oren" antwoordde ik haar. En de buschauffeur van lijn drie (richting Reeshof) maakte het helemaal bont met zijn uitspraak: "Bende gij ôk een fotomodel, net als oew zus uit Oisterwijk?", een opmerking die een 58-jarige dame hoogst zelden ter ore komt. Overigens lokte ik het commentaar, als ik het niet kreeg, vaak zelf uit: "Het is wel een gekke muts," zei ik dan, provocerend "maar hij is lekker warm". En dan ik kreeg ik vaak als antwoord: "Welnee, mevrouw, die muts is helemaal niet gek maar lekker warm en dat is het voornaamste". "Goedgemutst" als ik nu was vielen mij plotseling mijn passanten en mede-passagiers op, getooid met haarbanden, met hoofddoeken, petten en mutsen en zelfs met tulbanden, ieder op hun eigen manier gewapend tegen de kou. Zo raakte ik gehecht aan de muts en zette deze voortaan met meer zelfvertrouwen en plezier op, in de toegenomen overtuiging dat de reacties van mijn mede-Tilburgers altijd verrassend zijn, en vaak getuigen van originaliteit en meer meevallen dan ik voor mogelijk hield.